ماده 1 - به موجب این قانون کلیه مراکز تخصصی درمان ناباروری ذی ‌صلاح مجاز ‌خواهند بود با رعایت ضوابط شرعی و شرایط مندرج در این قانون نسبت به انتقال ‌جنین‌ های حاصله از تلقیح خارج از رحم زوجهای قانونی و شرعی پس ‌از موافقت کتبی ‌زوجین صاحب جنین به رحم زنانی که پس از ازدواج و انجام اقدامات پزشکی ناباروری ‌آنها (‌هر یک به تنهایی یا هر دو) به‌ اثبات رسیده اقدام نمایند.

ماده 2 - تقاضای دریافت جنین اهدایی باید مشترکاً از طرف زن و شوهر تنظیم و ‌تسلیم دادگاه شود و دادگاه در صورت احراز شرایط ذیل مجوز دریافت جنین را صادر‌می ‌کند:
الف - زوجین بنا به گواهی معتبر پزشکی، امکان بچه ‌دار شدن نداشته باشند و زوجه ‌استعداد دریافت جنین را داشته باشد.
ب - زوجین دارای صلاحیت اخلاقی باشند.
ج – هیچ ‌یک از زوجین محجور نباشند.
د - هیچ ‌یک از زوجین مبتلا به بیماریهای صعب ‌العلاج نباشند.
هـ- هیچ‌ یک از زوجین معتاد به مواد مخدر نباشند.
و - زوجین بایستی تابعیت جمهوری اسلامی ایران را داشته باشند.

ماده 3 - وظایف و تکالیف زوجین اهداء گیرنده جنین و طفل متولد شده از لحاظ ‌نگهداری و تربیت و نفقه و احترام نظیر وظایف و تکالیف اولاد و پدر و مادر است.

ماده 4 - بررسی صلاحیت زوجین متقاضی در محاکم خانواده، خارج از نوبت و ‌بدون رعایت تشریفات آیین دادرسی مدنی صورت خواهد گرفت و عدم تأیید صلاحیت‌ زوجین قابل تجدیدنظر می‌ باشد.

ماده 5 – آیین ‌نامه اجرایی این قانون ظرف مدت سه ماه توسط وزارت بهداشت، ‌درمان و آموزش پزشکی با همکاری وزارت دادگستری تهیه و به تصویب هیأت ‌وزیران‌ خواهد رسید.

قانون فوق مشتمل بر پنج ماده در جلسه علنی روز یکشنبه مورخ بیست و نهم تیرماه ‌یکهزار و سیصد و هشتاد و دو مجلس شورای اسلامی تصویب و در تاریخ 8 /5 /1382 به ‌تأیید شورای نگهبان رسیده است.