آئین‌نامه تعیین مرجع گواهی وکالت در دعاوی در
ممالکی که دولت ایران در آن نمایندگی سیاسی یا کنسولی ندارد
مصوب 19/3/1352

ماده 1- در اجرای ماده 60 قانون آیین دادرسی مدنی که مقرر داشته است:
«مرجع گواهی وکالت نامه اشخاص مقیم در کشورهای فاقد مامور سیاسی یا کنسولی ایران در آئین‌نامه وزارت دادگستری معین خواهد شد».
مرجع گواهی وکالت‌نامه‌های موضوع ماده مذکور به شرح زیر تعیین و اعلام می‌شود:
1- در صورتی که دولت ایران یا دولت محل تنظیم وکالت‌نامه یا هر دو دولت، حفاظت منافع اتباع خود را در قلمرو دولت دیگر به نمایندگی سیاسی یا کنسولی دولت یا دولت‌های ثالثی واگذار نموده باشند- وکالت‌نامه باید به گواهی یکی از نمایندگی‌های حافظ منافع مذکور برسد.
2- در صورتی که دولت محل تنظیم وکالت‌نامه در ایران نمایندگی سیاسی یا کنسولی داشته باشد وکالت‌نامه باید به گواهی این نمایندگی برسد.
3- در صورتی که هر یک از دولتین ایران و دولت محل تنظیم وکالت‌نامه یا هر دو دولت در قلمرو یکدیگر انجام امور کنسولی اتباع خود را به نمایندگی سیاسی یا کنسولی خود در قلمرو دولت ثالثی واگذار کرده باشند وکالت نامه باید به گواهی یکی از این دو نمایندگی برسد.
4- در صورتی که هیچ یک از دولتین ایران و دولت محل تنظیم وکالت‌نامه امور کنسولی اتباع خود را به نمایندگی خود در قلمرو دولت ثالثی واگذار نکرده باشند- وکالت‌نامه باید قبلاً از طرف وزارت امور خارجه دولت ثالثی که هر دو دولت در قلمرو آن نمایندگی سیاسی یا کنسولی دارند گواهی شود و سپس به تصدیق نمایندگی ایران در قلمرو آن دولت برسد.
ماده 2- در کلیه موارد مذکور مقررات مواد 969 و 1295 و 1296 قانون مدنی لازم‌العایه خواهند بود.