عنوان : رأی دادگاه کیفری 2 در مورد تأیید قرار منع تعقیب متهم به لحاظ
جرم نبودن عمل انتسابی قابل فرجام است.
علت طرح: اختلاف نظر شعب هفتم و یازدهم دیوان عالی کشور
موضوع : آراء قابل فرجام ( آراء موضوع ماده 180 قانون آئین دادرسی
کیفری )

خلاصه گزارش پرونده

شعب هفتم ویازدهم دیوان عالی کشور در مورد قابلیت فرجام رأی دادگاه کیفری 2 مبنی بر تأیید قرار منع تعقیب متهم که بازپرس به لحاظ جرم ندانستن عمل انتسابی صادر کرده است:شعبه یازدهم رأی دادگاه کیفری 2 را در این مورد قابل فرجام دانسته و به فرجام خواهی رسیدگی کرده ولی شعبه هفتم آن را قطعی تشخیص داده وقرار رد فرجام خواهی را صادر کرده است.
موضوع در هیأت عمومی دیوان عالی کشور طرح گردیده واکثریت چنین رأی داده اند:

« رأی هیأت عمومی »

« ماده 284 قانون اصلاح موادی ازقانون آئین »
« دادرسی کیفری مصوّب شهریور ماه 1361 »
« در مورد قطعی بودن احکام دادگاههای بدون »
« کیفری به مستفاد ازمستثنیات مصرحه دراین »
« ماده ظهور دراحکام ماهوی به معنای اخص »
« کلمه دارد که برتعیین مجازات یا برائت صادر»
« می شود لیکن مقنن در ماده 180 قانون آئین »
« دادرسی کیفری به تصمیماتی که دادگاههای»
« کیفری از جمله در پرونده های منع پیگرد به »
« علت عدم وقوع جرم اتخاذ می نمایند عنوان »
« رأی اطلاق نموده که درخصوص مورد افاده »
« حکم ماهوی را نمی کند واین نوع آراء به »
« صراحت ماده 180 قانون مارالذکر قابل »
« رسیدگی فرجامی می باشند، بنابراین رأی »
«شعبه11 دیوان عالی کشور صحیح ومنطبق »
« با موازین قانونی تشخیص میشود.این رأی »
« برطبق ماده واحد قانون وحدت رویه قضائی»
« مصوّب 1328برای شعب دیوان عالی کشور»
« ودادگاههای درموارد مشابه لازم الاتباع است.»