عنوان : تعیین حداکثر مجازات تعزیری برای مرتکب جرم عمدی مانع تعیین
مجازات بازدارنده به عنوان تتمیم مجازات نمی باشد.
علت طرح: اختلاف نظر شعب دوازدهم و بیست و هفتم دیوان عالی کشور
موضوع : مجازات بازدارنده ( تتمیم مجازات )

خلاصه گزارش پرونده

شعبه دوازدهم دیوان عالی کشور تعیین حداکثر مجازات تعزیری برای مرتکب جرم عمدی را مانع تعیین مجازات بازدارنده به عنوان تتمیم مجازات برای او ندانسته و رأی دادگاه کیفری 1 ساری بر محکومیت متهم را به رابطه نا مشروع به حداکثر مجازات جرم ارتکابی ( 99 ضربه شلاق ) و سه سال اقامت اجباری در شهرستان بافق ابرام نموده است ولی شعبه بیست و هفتم دیوان عالی کشور تعیین حداکثر مجازات قانونی برای مرتکب جرم عمدی را مانع تعیین مجازات تتمیمی درباره او دانسته و دادنامه تجدید نظر خواسته را به این لحاظ نقض کرده است.
موضوع در هیأت عمومی دیوان عالی کشور طرح گردیده و اکثریت چنین رأی داده اند:

« رأی هیأت عمومی »

« مجازات های بازدارنده مذکور در ماده 17 قانون »
« مجازات اسلامی مصوّب هشتم مرداد ماه 1370 »
« به ضرورت حفظ نظم و مصلحت اجتماع درباره »
« کسانی اعمال می شود که مرتکب جرم عمدی شده»
« وتعیین مجازات تعزیری مقرردرقانون برای تنبیه »
« وتنبه مرتکب کافی نباشد که دراین صورت دادگاه »
« می تواند بر طبق ماده 19 قانون مجازات اسلامی »
« مجازات بازدارنده را هم به عنوان تتمیم مجازات »
« در حکم خود قید نماید و تعیین حداکثر مجازات »
« تعزیری مانع تعیین مجازات بازدارنده نمی باشد، »
« بنابراین رأی شعبه 12دیوان عالی کشورکه نتیجتاً»
« با این نظرمطابقت دارد صحیح تشخیص می شود.»
« این رأی بر طبق ماده واحده قانون وحدت رویه »
« قضائی مصوّب 1328برای دادگاهها وشعب دیوان»
« عالی کشور در موارد مشابه لازم الاتباع است.»