ماده1- هیچ شخص یا مؤسسه ای نمی تواند در ایران سفارش بیمه گرفته و در خارجه آنرا اجرا نماید مگر اینکه موسسۀ بیمه کننده قبلاً در ایران به ثبت رسیده باشد در اینصورت نیز سند بیمه صادر از خارجه باید بر طبق مقررات قوانین و نظامات ایران تمبر شود.

ماده2- در کلیه معاملات بیمه هرگاه مشتری خارجی باشد سند بیمه ممکن است به زبان خارجه صادر شود و ترجمه آن ضروری نخواهد بود.

ماده3- کلیه مؤسسات بیمه که خواه مستقیماً و خواه به طور غیرمستقیم در ایران معامله می‌نمایند باید یک نسخه از فرمولهای سند بیمه که استعمال می کنند به زبان ملی خود (یا به زبان خارجه‌ایکه در مرکز اصلی خود بکار می برند.) با ترجمۀ آن به فارسی به ادارۀ ثبت شرکتها تسلیم دارند. در صورت بروز اختلاف بین موسسه بیمه و مشتری فقط متن و ترجمۀ مزبور سندیت خواهد داشت مگر این‌که بین متن و ترجمه فارسی اختلاف باشد. که در اینصورت هر یک از آنها که به نفع مشتری باشد معتبر خواهد بود، هر گاه در مقررات سند بیمه تغییراتی داده شود بدون اینکه فورمول مربوطه به آن تغییرات به ادارۀ ثبت تسلیم گردد موسسه بیمه کننده نمی تواند به تغییرات مزبور استناد کند لیکن استناد به آن تغییرات بر علیه موسسات مزبور جایز است.