عنوان: سابقه ابلاغ در مرحله بدوی برأی دادخواستهای پژوهشی و فرجامی کافی نیست.
علت طرح: اختلاف نظر شعب دادگاه شهرستان تهران
موضوع: ابلاغ دادخواست پژوهشی

خلاصه گزارش پرونده

در مورد اینکه آیا ابلاغ دادخواست پژوهشی به محل اقامتی که مسبوق به سابقه ابلاغ در مرحله بدوی است کافی و در این مورد نیز ماده 108 قانون آیین مدنی لازم الرعایه هست یا نه بین شعب دوم وسوم دادگاه شهرستان تهران اختلاف نظر بوده و دو رأی مختلف صادر گردیده است: شعبه سوم ابلاغ دادخواست پژوهشی را در محلی که سابقه ابلاغ در مرحله بدوی دارد مجاز و با ماده 108 قانون آیین دادرسی مدنی منطبق دانسته ولی شعبه دوم برخلاف این نظر رأی داده است. موضوع در هیات عمومی دیوان عالی کشور طرح گردیده و چنین رأی داده اند:

« رأی هیأت عمومی »

« مستنبط از مقررات مواد491 ،496 ،531 ، 534 اصلاحی قانون آیین دادرسی مدنی است که قانونگذار سابقه ابلاغ در مرحله بدوی دادرسی را برأی ابلاغ دادخواستهای پژوهشی و فرجامی کافی ندانسته و مقتضی دانسته است که در هر یک از مراحل دادرسی نشانی اقامتگاه طرف دعوی تعیین شود و از همین نظر است که قانونگزار پژوهشخواه و فرجام خواه را مکلف به تعیین محل اقامت پژوهش خوانده و فرجام خوانده کرده و عدم انجام این تکلیف را ظرف مدت معین از موارد صدور قرار رد دادخواستهای پزوهشی و فرجامی قرار داده است ، بنا به مراتب مزبور دادنامه 209-2/3/1356 شعبه دوم دادگاه شهرستان تهران صحیح و مطابق با موازین قانونی است. این رأی بر مبنای ماده سوم از مواد اضافه شده به قانون آیین دادرسی کیفری مصوب یکم مرداد 1337 و در جلسه مورخ 6/4/1360 هیات عمومی دیوان عالی کشور صادر گردیده و از طرف دادگاهها باید در مورد مشابه پیروی شود. »