عنوان : ماده 171 قانون آئین دادرسی کیفری ناظر به شکایت از قرارهای
بازپرس می باشد و قابل تسری به تصمیم دادگاه اطفال نیست.
علت طرح: اختلاف نظر شعب دوم و یازدهم دیوان عالی کشور
موضوع : قرار منع تعقیب صادر شده از دادگاه اطفال

خلاصه گزارش پرونده

شعب دوم و یازدهم دیوان عالی کشور در مورد این که قرار منع تعقیب صادر شده از دادگاه اطفال قطعی است یا قابل رسیدگی پژوهشی می باشد، آراء مختلفی صادر کرده اند: شعبه دوم رأی دادگاه استان مرکز که قرار مزبور را قابل اعتراض از سوی شاکی خصوصی ندانسته و قرار رد پژوهش خواهی او را صادر کرده نقض و رسیدگی را به شعبه دیگر همان دادگاه محول نموده ولی شعبه یازدهم در مورد مشابه رأی فرجام خواسته را ابرام نموده است.
موضوع در هیأت عمومی دیوان عالی کشور طرح گردیده و چنین رأی داده اند:

« رأی هیأت عمومی »

« ماده 171 قانون آئین دادرسی کیفری ناظر به»
« شکایت از قرارهای بازپرس می باشد و قابل »
« تسری به تصمیم دادگاه اطفال نیست،مضافاً به»
« اینکه طبق شق2 ماده مذکور قرار منع تعقیب »
« صادره از طرف بازپرس وقتی قابل شکایت »
« است که به موافقت دادستان رسیده باشد در »
« صورتی که در جرائم اطفال پس از صدور »
« قرارمنع تعقیب جلب نظر دادستان پیش بینی »
« نشده است، به علاوه حسب مستنبط از مواد1»
« و2و8و16 قانون تشکیل دادگاه اطفال بزهکار»
« تصمیمات صادره از طرف دادگاه مذکور فقط »
« درموارد منصوص درقانون قابل شکایت است»
« و قرار منع تعقیب در عداد تصمیمات قابل شکایت »
«احصاء نشده است،بنابراین قطعی وغیرقابل اعتراض»
« می باشد.این رأی بموجب قانون وحدت رویه مصوّب»
« سال 1328برای دادگاهها وشعب دیوان عالی کشور »
« در موارد مشابه لازم الاتباع است.»